Henk zijn belevenissen in de paardenjacuzzi

Wat was ik blij te horen dat bij de tweede behandeling er al geen maden meer waren. We hebben wel het geluk dat het in België kouder is en veel regent. Dan zijn er minder vliegen ‘online’. Het is wel knokken tegen de bierkaai zolang Henk zijn benen, plooien en huid week zijn van het vocht. Dan is hij mega aantrekkelijk voor vliegen en begin het gedoe opnieuw.

Ik was overigens bij het filmpje van de eerste behandeling echt verbaasd dat je zo hard moet schrobben en dat er dan na 3 rondes nog steeds maden te voorschijn komen. Ze kruipen dus diep weg in zijn beenplooien.

Hij heeft boxrust in een flink grote ruimte. Helaas moet hij binnen blijven omdat het koel is en in de schaduw. Daar zijn de minste vliegen. Ook blijven zijn benen dan het schoonst.

Er wordt ook niet langs de weg gewandeld. Door de behandelingen is hij wel vatbaar voor infecties dus beter safe than sorry. Hij loopt er wel wat stijfjes door nu. Gelukkig is zijn verblijf in België niet al te lang en kan hij straks thuis zijn hart ophalen op de wei (en in de rijbaan, het bos, de losgooibak).

Met een soort van opgehokt bestaan ben ik super blij met het bericht van ‘al flink droge benen’ want dat geeft hoop op dat de nattigheid van de smetwonden/intertrigo is en niet van de volgende fase van zijn ziekte; een groter defect in het lymfe systeem. Fingers crossed.

De wasbeurten op de brug verschillen niet met de eerste, daarom een filmpje van Henk in training om makkelijker de brug op te gaan. Je ziet dat hij geen echte weerstand heeft tegen de brug op zich, maar eerder meer interesse heeft in de omgeving en of er wat de grazen valt. Het is fijn dat er geen trauma is van die flinke schob-beurt. Dat zal voor ons meer pijnlijk zijn geweest om te zien, dan het werkelijk voor hem was. Fijn dat Team Alain hem traint en dat Henk de gelegenheid krijgt te wennen…

Ik mis hem ontzettend. Gelukkig kan ik morgen op bezoek.